Υπήρχε μια αθώα και ανέμελη εποχή, κατά την οποία κανείς δεν είχε την παραμικρή ιδέα, σχετικά με τον συνολικό αριθμό των δημοσίων υπαλλήλων που απασχολούσε το ελληνικό κράτος και πλήρωνε ο Έλλην φορολογούμενος.
To 2009 όμως, έγινε η πρώτη απογραφή των δημοσίων υπαλλήλων στη χώρα μας, ενώ από το 2013 και μετά, υπάρχει το Μητρώο Ανθρώπινου Ελληνικού Δημοσίου (Απογραφή), το οποίο καταγράφει σε πραγματικό χρόνο όλες τις μεταβολές του προσωπικού της Δημόσιας Διοίκησης, ενώ το Υπουργείο Εσωτερικών και Διοικητικής Ανασυγκρότησης, δημοσίευσε πολύ πρόσφατα, μελέτη στην οποία παρουσιάζονται οι μεταβολές που πραγματοποιήθηκαν κατά το έτος 2015 στο τακτικό προσωπικό, ενώ γίνεται και μια ποιοτική ανάλυση και κατηγοριοποίηση του συνόλου του τακτικού προσωπικού, των αποχωρήσεων και των προσλήψεων για τα έτη 2012-15.
Μια πρόχειρη ματιά στη συγκεκριμένη μελέτη, είναι υπεραρκετή για να γίνουν κατανοητά ορισμένα πράγματα για το ελληνικό παράδοξο: Όπως φαίνεται λοιπόν στον πίνακα 2.2, με τίτλο «Σύνολο τακτικού προσωπικού ανά κατηγορία προσωπικού», ο Έλλην φορολογούμενος πληρώνει τους μισθούς 9298 παπάδων, 7271 γιατρών του Εθνικού Συστήματος Υγείας και 2827 δικαστών. Είναι χαρακτηριστικό, ότι ακόμα και το άθροισμα των γιατρών του ΕΣΥ με αυτούς που απασχολούνται σε Κέντρα Υγείας (7271+800=8071), το σύνολο δηλαδή των γιατρών που απασχολεί το ελληνικό κράτος, είναι αισθητά μικρότερο από το σύνολο των παπάδων (9298) που δουλεύουν για δυο αφεντικά, τον Ιησού και το ελληνικό δημόσιο δηλαδή.
Επίσης, για λόγους που δύσκολα μπορούν να γίνουν κατανοητοί στη χώρα που το 90% του πληθυσμού ακούει αποκλειστικά και μόνο σκυλό-ποπ μουσική, το ελληνικό κράτος απασχολεί περισσότερους μουσικούς (434), απ’ ότι ερευνητές/ειδικούς λειτουργικούς επιστήμονες (405), ενώ υπάρχουν και όχι ένας, ούτε δυο, άλλα δεκατρείς χιλιάδες δημόσιοι υπάλληλοι, οι οποίοι εμπίπτουν στην πολύ βολική κατηγορία «Δεν έχει οριστεί κατηγορία προσωπικού».
Εντύπωση προκαλεί και το γεγονός ότι το άθροισμα στρατιωτικών και στελεχών σωμάτων ασφαλείας (78.183+68.111=146.294), είναι πολύ υψηλότερο από το άθροισμα των εκπαιδευτικών πρωτοβάθμιας και δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης (67.761+67.651=135.412), καθώς και η ανάγκη του δημοσίου να απασχολεί 106 δημοσιογράφους, άλλα και 336 εκκλησιαστικούς υπαλλήλους.
Ίσως θα ήταν προτιμότερο και σίγουρα θα ήταν καλύτερο για τα νεύρα μας, αν γυρνούσαμε στην αθώα και ανέμελη εποχή που αναφέραμε και στην αρχή του κειμένου, κατά την οποία η γενική ιδέα που είχαμε για το δημόσιο, ήταν εξαιρετικά θολή και συγκεχυμένη, χωρίς όλα αυτά τα φοβερά εκνευριστικά νούμερα και στατιστικά. Υπάρχει άραγε τρόπος να τηλεμεταφερθούμε στο καλοκαίρι του 2009 και πάλι;
