του Γιώργου Κόκουβα

Όσο η δεκαετία του ’10 –αυτή που διανύουμε τώρα δηλαδή- μας πληγώνει, τόσο περισσότερο στρεφόμαστε σε παλιότερες. Σε εκείνες τις δεκαετίες που όλα ήταν πιο αθώα, λιγότερο πολύπλοκα, και ίσως ελαφρώς πιο κιτς.

Aκολουθήστε μας στο Google News για να μαθαίνετε πρώτοι τα νέα της Πάργας

Σήμερα επιστρέφουμε για άλλη μια φορά – μετά το μεγάλο μας αφιέρωμα που μπορείτε να δείτε εδώ – στην αγαπημένη δεκαετία του ‘90, από την οποία όλοι έχουμε (κατά βάση θετικές, πασπαλισμένες με ρετρό στοιχεία) αναμνήσεις. Όπως οι παρακάτω δώδεκα: Μια ντουζίνα nineties συνήθειες που όλοι λίγο-πολύ υιοθετήσαμε εκείνη την εποχή. 

*Τριγυρνούσαμε με τα Sony Walkman στα αφτιά
Αργότερα στην ίδια δεκαετία μάθαμε και τι θα πει CD, και κυκλοφορούσαμε με τα (ιδιαίτερα εύχρηστα δεν τα λες) discman. Στο σπίτι, πάλι, πριν καταφτάσουν τα hi fi, είχαμε ραδιόφωνο με βελόνα, και μάλιστα ακούγαμε φανατικά τα ερτζιανά.

*Πήγαμε σε rave party
Ή έστω θυμόμαστε ιστορίες και διηγήσεις μέσα από το «άντρο» των οργίων που έκανε κάθε μάνα να τρέμει μην μπλέξουν τα παιδιά τους σε τέτοια κυκλώματα και τους ρίξουν τίποτα στην πορτοκαλάδα.

*Φορούσαμε μποτάκια Elesse
Μιλάμε για τα γνωστά κίτρινα ορειβατικά μποτάκια που ζυγίζουν όσο εμείς οι ίδιοι. Αλλά η μόδα κόπους δεν κοιτά, γι’ αυτό και πηγαίναμε παντού, κάθε μέρα, όλη μέρα, με αυτά. Απαραίτητος fashion συνδυασμός ήταν αυτός που επέβαλλε τα κλασικά MA-1 flight jackets. Οι πιο αθλητικοί τύποι περιορίζονταν στις φανέλες ή τα καπέλα Chicago Bulls και τα παπούτσια με τις ψηλές αερόσολες που έπρεπε να τις πιέσεις με το δάχτυλο για να «φουσκώσουν».

*Χορεύαμε Μακαρένα
Και κάναμε ολόκληρη την χορογραφική ιεροτελεστία, χέρι μπροστά – χέρι μπροστά, παλάμες πάνω, παλάμες στους ώμους, χέρια στους κροτάφους και… πήδημα.

*Είχαμε πάντα μαζί μας τηλεκάρτα
Το αγαπημένο 3310 ακόμη δεν είχε εφευρεθεί από τα λαμπρά μυαλά της Σουηδίας, γι’ αυτό και αρκούμασταν στην τηλεπικοινωνία που μας προσέφεραν τα καρτοτηλέφωνα της κάθε πλατείας ή αυτά που υπήρχαν στα περίπτερα. Στο σπίτι από την άλλη, το σταθερό μας τηλέφωνο δεν είχε γίνει ακόμη ψηφιακό και σχηματίζαμε τον αριθμό στο κυκλικό καντράν, φτάνοντας με το δάχτυλο μέχρι το τέλος του κύκλου.

*Γυρνούσαμε τις κασέτες με μολύβι
Για να ακούσουμε τα αγαπημένα μας τραγούδια, έπρεπε πρώτα να «ισιώσουμε» την ταινία της κασέτας, στριφογυρνώντας την γύρω από ένα μολύβι. Για να γράψουμε, από την άλλη, τα τραγούδια σε αυτή την κασέτα (που κατά πάσα πιθανότητα θα ονομάζαμε «Ξένα Διάφορα» ή «Ελληνικά Διάφορα») έπρεπε να πατήσουμε στο κασετόφωνο ταυτόχρονα το Play και το REC. Σήμερα, αρκεί το κλικ.

*Πληρώναμε με δραχμές
Και θυμόμασταν αρκετά συχνότερα σε σχέση με σήμερα τον Θεόδωρο Κολοκοτρώνη, τον Γιώργο Παπανικολάου, τον Καποδίστρια και τα άλλα τα παιδιά που απεικονίζονταν στα χαρτονομίσματά μας.

*Κάναμε ξέφρενο clubbing
Από εκείνο που έπρεπε να είσαι πολύ κουλ για να μπορέσεις να περάσεις από το face control, ώστε να κουνηθείς στον ρυθμό του τρομερού set των mega clubs της εποχής.

*Μπαίναμε σε chatroom
Στα τέλη της δεκαετίας, αφού είχαμε ξεφορτωθεί το (ποια-η-χρησιμότητά-του) MS DOS, έφτασε στην ζωή μας διστακτικά ένα πράγμα που λεγόταν ίντερνετ, που ακόμη κι αν δεν το είχαμε στα σπίτια μας (αρχικά το διέθεταν λίγοι και εκλεκτοί), υπήρχαν και τα internet café, όπου μπορούσε ο καθένας να χαθεί στον μαγικό κόσμο του mIRC και να τσατάρει με αγνώστους (ουάου).

*Βλέπαμε πολλή, πάρα πολλή τηλεόραση
Οι μικρότεροι, όταν δεν παίζανε με το GameBoy, ξυπνούσαν νωρίς για να δούνε Flintstones, Disney Club, Power Rangers και Καρουζέλ, ενώ οι μεγαλύτεροι δεν έχαναν τους Απαράδεκτους, τις Τρεις Χάριτες, το Ρετιρέ και αργότερα τους Δύο Ξένους.

*Βλέπαμε τις οικονομίες (τις δικές μας ή των γονιών μας) να χάνονται στο Χρηματιστήριο
Οι μετοχές-φούσκες, τα μπλου τσιπ και οι χρηματιστηριακές στήλες των δελτίων ειδήσεων μπήκαν για τα καλά στο τέλος της δεκαετίας στην καθημερινότητα των σπιτιών μας, και η πλειοψηφία ημών… ακόμη κλαίει τις οικονομίες ετών στα συντρίμμια της Σοφοκλέους.

*Ξύναμε… το Ξυστό
Βρες τρία ίδια ποσά και κέρδισέ τα! Τα απόλυτο “light” τυχερό παιχνίδι των ‘90s απαιτούσε να το… ξύσουμε, και εμείς υπακούγαμε στις προσταγές της καλτ διαφήμισης με το motto “Ξύσε, ξύσε, ξύσε το Ξυστό!”