Τα 7 συνηθέστερα λάθη της ελληνικής οικογένειας;

Είναι παρήγορο και ελπιδοφόρο το ότι η Ελληνική οικογένεια καταφέρνει να διαθέτει πολλά θετικά χαρακτηριστικά ακόμη, παρ’ όλες τις ελλείψεις που τη χαρακτηρίζουν. Πώς άραγε γίνεται αυτό είναι άξιο μελέτης. Πώς γίνεται να παρέχονται ταυτόχρονα τόσα πολλά ενώ λείπουν τόσα άλλα.

Ίσως, το μεγαλείο της φυλής μας είναι να μεγαλοποιεί και να ελαχιστοποιεί ταχυδακτυλουργικά συνθήκες και καταστάσεις ακριβώς τη στιγμή που το χρειάζεται. Ας δούμε κάποιες ελλείψεις λοιπόν με την βεβαιότητα ότι μόλις ο Έλληνας αντιληφθεί (αλλά πραγματικά αντιληφθεί) την έλλειψη ή τη πληθώρα, σπεύδει να την ισορροπήσει. Μαζί με την βεβαιότητα ας καταθέσουμε και την πίστη μας με μεγάλα κοιτάσματα ελπίδας για το ζητούμενο.

Aκολουθήστε μας στο Google News για να μαθαίνετε πρώτοι τα νέα της Πάργας

Γράφει η οικογενειακή σύμβουλος, Ερατώ Χατζημιχελάκη

1. Αυτό που πρώτα-πρώτα λείπει από την ελληνική οικογένεια σε ένα μεγάλο ποσοστό είναι οι γονείς.

Είτε γιατί επιβάλλεται, είτε γιατί καθιερώθηκε και οι δύο γονείς βρίσκονται εκτός σπιτιού πολλές ώρες (αν είναι ακόμη τυχεροί και έχουν δουλειά!). Οι ώρες αυτές καλύπτονται από τους γονείς των γονιών, από αλλοδαπές γυναίκες και από Παιδικούς Σταθμούς. Εν τέλει τα παιδιά και ιδιαίτερα τα μικρά παιδιά περνούν πολύ λίγο χρόνο με τους γονείς τους. Αν θελήσουμε να είμαστε και ειλικρινείς θα πούμε ακόμη πως αυτός ο περιορισμένος χρόνος δεν είναι συχνά και ποιοτικός. Έλλειψη χρόνου και ποιοτικής απασχόλησης λοιπόν και μεταξύ γονιών – παιδιών και μεταξύ συντρόφων.

2. Μια ακόμη εξαιρετικά σημαντική απουσία από την ατμόσφαιρα της ελληνικής οικογένειας θα λέγαμε πως είναι εκείνη της χαράς.

Τα Ελληνικά σπίτια βάλλονται συχνά από έναν μιμητισμό που οδηγεί σε ανόητα πολλές δραστηριότητες που και τον οικογενειακό προϋπολογισμό απομυζούν και στερούν από τα μέλη της οικογένειας τη χαρά της συνύπαρξης των μελών της ή ακόμη και το απλό παιχνίδι. Όλοι τρέχουν μικροί και μεγάλοι να προλάβουν τις υποχρεώσεις που τους επιβάλλονται κατά κύριο λόγο από τους ίδιους. Ιδιαίτερα στα αστικά κέντρα, βρίσκονται κάτω από την μάστιγα του προγραμματισμού των υποχρεώσεων και αν κανείς ξεφύγει από αυτόν, καταρρέει όλο το οικοδόμημα του «πρέπει». Αυτό το «πρέπει» που οδηγεί την ατμόσφαιρα του ελληνικού σπιτιού να είναι πολύ μακριά από τη συνθήκη της χαράς.

Λες και κάποιος επέβαλε στη μέση ελληνική οικογένεια να οργανωθεί γύρω από την παιδεία, την παραπαιδεία και τις εξωσχολικές δραστηριότητες με σκοπό τη συλλογή εμπειριών και γνώσεων που έχουν ως αποτέλεσμα το ακριβώς αντίθετο από το ζητούμενο. Ενώ η οικογένεια χρειάζεται να λειτουργεί ως δικλείδα ασφάλειας, χαλάρωσης, θαλπωρής ισορροπίας και χαράς συχνά συμβαίνει το ακριβώς αντίθετο. Τα μέλη της βιάζονται να απομακρυνθούν από αυτήν και να βρεθούν μέσα σε άλλες ομάδες, όπως εκείνες των φίλων, των συναδέλφων, των συμμαθητών και άλλων (συχνά ανομολόγητων προσωπικών σχέσεων) για να βιώσουν τη χαρά. Είναι λυπηρό και ολέθριο. Ίσως ένα από τα καλά της κρίσης να είναι και το ότι μας στερεί τη δυνατότητα όλων αυτών των δήθεν επιβεβλημένων εξωτερικών δραστηριοτήτων.

3. Η έλλειψη επικοινωνίας επίσης είναι μία πολύ γνωστή συνθήκη των ελληνικών οικογενειών.

Συχνά επειδή μιλάμε πολύ, νομίζουμε ότι επικοινωνούμε. Δεν είναι βέβαια αλήθεια αυτό. Η ουσιαστική επικοινωνία είναι μόνο η επικοινωνία των συναισθημάτων, πράγμα που σε πολλές οικογένειες γίνεται μονομερώς, ελάχιστα ή καθόλου. Αν ρωτήσεις ένα μέσο Έλληνα «τι νοιώθει» η απάντηση που θα πάρεις θα είναι μια ασαφής θετική ή αρνητική περιγραφή της σκέψης του και όχι των συναισθημάτων του. Δεν γνωρίζουμε λέξεις που περιγράφουν συναισθήματα. Αρκούμεθα δε σε εκφράσεις του συρμού αποφεύγοντας εσκεμμένα να πάρουμε θέση.

4. Ο έλλειψη του εστιασμού στα θετικά θα λέγαμε ότι είναι επίσης σημαντικό και καίριο θέμα.

Με το να εστιαζόμαστε στα αρνητικά με στόχο να τα εξαλείψουμε καταφέρνουμε το ακριβώς αντίθετο. Θα ήταν εξαιρετική βοήθεια σε πολλά θέματά μας να καταφέρουμε να εστιαζόμαστε στο τι έχουμε και όχι στο αντίθετό του.

Η συνέχεια εδώ