Πόσα παιχνίδια Game Boy θυμάσαι;

Στο σχολείο πάντα ήμουν Mario, στην σάκα μου πάντα κουβάλαγα ένα Game Boy (που φθαρμένο, χωρίς το καπάκι για τις μπαταρίες, κοσμεί ακόμα τον τοίχο του σπιτιού μου, 20 χρόνια μετά), …
στο σχολικό διαρκώς ανταλλάζαμε παιχνίδια (ακόμα θρηνώ το Super Mario Land 2 που θυσίασα για το τραγικό Mortal Kombat του GB), και σίγουρα δε μπορεί να είναι τυχαίο ότι σε όλη την ενήλικη ζωή μου δεν μπόρεσα ποτέ να αφήσω πίσω μου το μικρόβιο της Nintendo και της mario-πλατφόρμας.

Aκολουθήστε μας στο Google News για να μαθαίνετε πρώτοι τα νέα της Πάργας

Κάποια πράγματα απλά τα κουβαλάς για πάντα, και πάνως έτσι φτάνεις ολόκληρος μαντράχαλος να ακούς τις κλινγκ-κλινγκ οχτάμπιτες νοτούλες και να σε παίρνουν τα ζουμιά λες και βλέπεις φωτογραφίες από την αποφοίτησή σου. Το Game Boy και η σκιά του ποτέ δεν έφυγαν τελείως, στην πραγματικότητα, αλλά τελευταία κάτι οι επέτειοι του Super Mario, κάτι το οχτάμπιτο επεισόδιο του “Community”, κάτι οι συζητήσεις με άλλους παθόντες, ε, σε πιάνει ένα κόλλημα να τα επισκεφθείς ξανά όλα.

(Θα ομολογήσω σε αυτό το σημείο την σχεδόν παθολογική μου επιμονή στο να δοκιμάζω περιστασιακά να ανοίξω το παλιό μου Game Boy μόνο για να απογοητεύομαι κάθε μα κάθε φορά όταν αντί για το σήμα της Nintendo, δω να κατεβαίνει στην αρχή ένα συνοθύλευμα από pixels πριν κολλήσει το σύμπαν και αναγκαστώ να το κλείσω και να το βάλω ξανά στο ράφι.)
Οπότε αυτό είναι. Η δίχως αφορμή, ακραία υποκειμενική, λίστα αγαπημένων Game Boy παιχνιδιών ενός ανθρώπου ξεκάθαρα μη-gamer, που έχασε το τρένο προς τη χώρα του PS-gaming, επιμένοντας ξεροκέφαλα με τις πλατφόρμες, τα παζλ μιας οθόνης και, ΟΚ, τα Guitar Hero αλλά αυτό είναι άσχετο.

20. Metroid 2

Με έκπληξη διαπίστωσα μεγαλώνοντας ότι αυτό θεωρείται τρομερή μπούρδα αλλά εμένα μου άρεσε, και επίσης όπως βλέπεις και στο βίντεο μπορούσες βασικά να σκοτώνεις κακούς χωρίς καν να προσπαθείς.

19. Donkey Kong Land

Δεν έχει γεράσει και πολύ καλά, κυρίως επειδή βασιζόταν πολύ στο οπτικό του μέρος, αλλά όταν είχε πρωτοβγεί μου πετάγονταν τα μάτια έξω όπως του Ντίντι Κονγκ όταν έβλεπε τον Κ-Ρουλ.

18. World Cup

Ναι, προφανώς το παιχνιδάκι είναι σαπίλα. Αλλά ΚΟΙΤΑ ΤΟ. Πώς γίνεται να μην το αγαπάς; Σκέψου ότι πριν 20 χρόνια αυτό το πράγμα πέρναγε για ποδοσφαιράκι. Απίστευτο. Εξάλλου έτσι μάθαμε όλοι ότι υπάρχει χώρα Καμερούν.

17. Prince of Persia

Ακόμα θυμάμαι τους εφιάλτες που είχα προσπαθώντας να πετύχω το σωστό πάτημα για να ‘περπατάει αργά’ και να μην τρέχει πάνω στα καρφιά ο ανόητος ο πρίγκηπας. Είχε και γαμάτη μουσική. Ακόμα κι όταν πέθαινες.

16. The Lion King

Ξέρω, ξέρω, το να σου αρέσουν licensed παιχνίδια σε κάνουν τη ντροπή των gamers, αλλά πρώτον δεν είμαι gamer και δεύτερον, συγγνώμη, αλλά και μόνο για την πίστα που σε κυνηγάει το μανιασμένο κοπάδι, άξιζε τα λεφτά του. Και αμυδρά θυμάμαι και μια πίστα δίπλα σε κάτι καταρράκτες που αρπαζόσουν από τα κλαδάκια. Και η τελική μάχη με τον Σκαρ. ΟΚ, γενικά μια χαρά ήταν.

15. Super Mario Land

Πιθανώς το λιγότερο αγαπημένο μου Μάριο όλων των εποχών, και βασικά δεν έχει καμία σχέση με όλο το υπόλοιπο franchise, αλλά εξακολουθεί να είναι μια πολύ πολύ γαμάτη πλατφόρμα. Η οποία παραδοσιακά μου έβγαζε την ψυχή προκειμένου να υπολογίσω τα σωστά αλματάκια ανάμεσα στα μικροσκοπικά τουβλάκια.

14. Gargoyle’s Quest

Το μοναδικό από όλη τη λίστα που δεν είχα παίξει ποτέ μικρός, παρά το ανακάλυψα πριν 2-3 χρόνια στο σπίτι κολλητού, ανοίγοντας το Game Boy του (*) για πλάκα, και διαπιστώνοντας μισή ώρα μετά ότι είχα κολλήσει γιατί απλά το gameplay είναι τόσο γαμάτο. (*Συμπέρασμα: Κάποιοι προσέχουν τα πράγματά τους περισσότερο από μένα.)

13. Warioland II

Είμαι τεράστιος φαν του Wario και πολύ αυτολογοκρίθηκα για να μη βάλω και τα 4 παιχνίδια που εμφανίζεται μες στη λίστα (Wario>Mario, δεν ακούω κουβέντα). Το επιχείρημα υπέρ του 2, είναι το γαμάτο στοιχείο που εισήχθη εδώ, με τον Wario να παίρνει ιδιότητες των κακών που τον σκοτώνουν, κάνοντας μια περίεργη, πρωτόλεια, φανταστική μίξη πλατφόρμας και RPG.

12. Kwirk

Μέχρι να βρω βιντεάκι online θα ορκιζόμουν ότι το είχα ονειρευτεί αυτό το παιχνίδι, αλλά όχι, τελικά όντως υπήρχε. Άπειρες ώρες ξοδεμένες μπροστά στους όλο και πιο παλαβούς γρίφους που πρέπει να λύσεις ως… ντομάτα; Ό,τι είναι αυτό το πράγμα που ελέγχεις τελοσπάντων.

11. Kirby’s Dream Land 2

Ποτέ δεν ήμουν φαν του χαρακτήρα ή των παιχνιδιών του, αλλά αυτό το συγκεκριμένο ήταν απολαυστικό. Ο λόγος ήταν ότι μπορούσες ως Κίρμπι να μεταβάλεις τις δυνάμεις σου βάσει του companion ζώου που επέλεγες κάθε φορά. Βάλε και μερικές πανέμορφα σχεδιασμένες πίστες, και να ένα απλά γαμάτο παιχνίδι.

10. Aladdin

Το έκανα ξανά! Το ξέρω, σόρι! Αλλά είναι το Αλαντίν. Ποιος δεν αγαπάει το Αλαντίν; Και σου έχει με το που ξεκινάει το παιχνίδι καμήλες που πέφτεις στην καμπούρα τους και φτύνουν μήλα!

9. Castlevania 2

Παιχνιδάρα, με μουσικάρα, με πλοκή, με ατμόσφαιρα, με τα όλα της. Τι να λέμε τώρα. By the way, κοίτα λίγο τι θεωρούσαμε κάποτε δύσκολο παιχνίδι. Είναι απλά απίστευτο.

8. Donkey Kong Land 3

Δε ντρέπομαι να παραδεχτώ πως η αγαπημένη μου από όλες τις DK πλατφόρμες (σε όλες τις παιχνιδομηχανές) είναι αυτή, και πως το έχω παίξει σε emulator μέχρι και το προηγούμενο καλοκαίρι. Βαριόμουν τον Donkey, με τσάντιζε ο Diddy, οπότε πολύ ευχάριστο νέο ότι εδώ το βασικό καστ είναι η Dixie με την κοτσίδα-ελικόπτερο και ο αξιαγάπητος μπουνταλάς Kiddy. Αξιαγάπητη προσπάθεια για strategy στοιχεία, αλλά κατά βάση μια πολύ γαμάτη πλατφόρμα με πανέξυπνους γρίφους εντός της κάθε πίστας.

7. Mega Man V

Όλη σειρά ήταν γαμάτη, αλλά αυτό ήταν το πρώτο που ήταν original για Game Boy, κάτι που θυμάμαι ήταν τρομερά καυτό θέμα συζήτησης στο προαύλιο για εκείνη τη μία βδομάδα. Επίσης σε στιγμές αυτό το παιχνίδι ήταν ο ορισμός της ΠΩΡΩΣΗΣ.

6. Zelda: Link’s Awakening

Το πρώτο παιχνίδι που θυμάμαι τον εαυτό μου να αγχώνεται για στρατηγικές και χάρτες και όπλα και τέτοια πράγματα. Το ότι υπήρξε για Game Boy κάτι τόσο περίπλοκο και όμορφο παραμένει ένα μικρό θαύμα.

5. Super Mario Land 2

Όπως και το πρώτο, ούτε αυτό μοιάζει ιδιαίτερα με Mario. Αλλά μιλάμε απλά για απίστευτη πλατφόρμα. Πανέξυπνα σχεδιασμένες πίστες, ωραίο καρτουνίστικο στυλ, αξέχαστοι κακοί, ωραίες μεταμορφώσεις, και στο τέλος ο Wario γίνεται μωρό! (Ερμ, spoiler alert;) Επίσης, αυτή την τελευταία πίστα στο κάστρο, το πόσο έχω σιχτιρίσει δε λέγεται. (Η πρώτη μου χριστοπαναγία; Ίσως, γιατί όχι. Τι γλυκό.)

4. Tetris

Χρειάζεται να εξηγήσουμε τίποτα για το Tetris;

3. Wario Land

Μιλάμε για την τέλεια πλατφόρμα, καθαρά και ξάστερα. Όχι απλά γιατί ήταν απείρως πιο διασκεδαστικό να κοντρολάρεις ένα καθικάκι που απλώς ήθελε λεφτά για να φτιάξει παλάτι (πριγκίπισες και αηδίες), κι όχι απλά επειδή ο χάρτης του παιχνιδιού ήταν τόσο απίστευτα πολύ απλωμένος για τα τότε δεδομένα κάνοντας το να έχει τον ατελείωτο – αλλά γιατί γούσταρες που είχε τον ατελείωτο. Ο Wario είχε γαμάτες κινήσεις, οι κόσμοι ήταν όλοι συναρπαστικοί, κάθε μεγάλος κακός είχε κάτι ξεχωριστό, και γενικά η όλη γλώσσα της μαριοπλατφόρμας εμπλουτίστηκε χάρη σε αυτό το παιχνίδι περισσότερο από οποιοδήποτε άλλο μέχρι το Mario 64.

2. Pokemon Red/Blue

Σήμερα μπορεί να μοιάζει φλωριά να θαυμάζεις το Pokemon, αλλά πριν τις ταινίες τα κουκλάκια τις σοκολάτες τα καρτούν τις τσάντες τα γλειφιτζούρια τα 387 spin-off παιχνίδι, ήταν απλά ένα τρομερά εθιστικό, και αδιανόητα πολυεπίπεδο για τα δεδομένα της συσκευής RPG. Που σε έβαζε στο τριπάκι όχι να έχεις έναν συγκεκριμένο στόχο που μέσω γραμμικής αφήγησης ξεκινούσες να πετύχεις, αλλά να χαθείς σε έναν κόσμο και να κάνεις εκεί μέσα ό,τι τραβάει η ψυχή σου. Ποιος να το έλεγε ότι ο μεγαλύτερος εθισμός θα προέκυπτε όταν οι σχεδιαστές θα άφηναν τον κόσμο να αποφασίσει τι θέλει να κάνει σε ένα παιχνίδι.
Α κι επίσης, όχι ότι έχει σημασία σε μια υποκειμενική λίστα, αλλά αυτό το παιχνίδι από μόνο του ευθύνεται για μια σχεδόν δεκαετή παράταση ζωής μιας ξεπερασμένης κονσόλας, η οποία συνέχιζε να βγάζει νέες βερσιόν όταν οι αντίπαλες εταιρείες ήταν δυο γενιές παρακάτω.

1. Donkey Kong

Ένα θα πω. Ήμουν 10-11 χρονών, πόσο ήμασταν τότε, και μια φορά στις 4 το βράδυ ξύπνησα, άρπαξα ένα μολύβι κι ένα χαρτί από το γραφείο μου, σχεδίασα μηχανικά κάτι που έμοιαζε με μια πίστα, έβαλα εκεί 2-3 βελάκια, σημείωσα και κάτι ακατάληπτα, και ξανάπεσα για ύπνο. Δε θυμόμουν φυσικά τίποτα από όλο αυτό. Μέχρι που την επόμενη μέρα, γυρνώντας από το σχολείο, βρήκα πάνω στο γραφείο μου τη λύση της πίστας που με βασάνιζε για μέρες. Σου έχει τύχει ναονειρευτείς τη λύση για πίστα βιντεοπαιχνιδιού; Τέτοιο κόλλημα είχα με αυτό.

Και ξέρεις κάτι; Θα πω κι άλλα.
Στα χαρτιά η όλη δουλειά έμοιαζε με κυνικό cash-in: Πάρε ένα διάσημο arcade που τυχαίνει να εισήγαγε τον χαρακτήρα-μασκότ της εταιρείας, βάφτο εκεί λίγο, χώσε και καμιά τσαχπίνικη πίστα, και είμαστε έτοιμοι να μοσχοπουλήσουμε. Ναι; Όχι, γιατί η ομάδα πίσω από αυτό το remake ξεπέρασε κάθε όριο δημιουργικού οργασμού, φτιάχνοντας ένα παιχνίδι παζλ τόσο αρρωστημένα διασκεδαστικό που θα έπρεπε να είναι παράνομο.
Μετά τις πρώτες συμβατικές, ρετρό πίστες, ο Donkey το σκάει από την πόλη, οδηγώντας την δράση της μιάς οθόνης σε ένα κάρο απίστευτα σκηνικά, την ώρα που ο Mario έχει διαθέσιμες μπόλικες νέες κινήσεις και ικανότητες. Από ένα σημείο και μετά εύχεσαι αυτές οι 100 πίστες να μην τελειώσουν ποτέ, απορώντας τι άλλος παλαβός γρίφος θα απλωθεί μπροστά στα μάτια σου, καθώς αναρωτιέσαι με τι διαφορετικό απίθανο τρόπο θα καταφέρεις να σκοτώσεις τον ήρωά σου.
Ο σχεδιασμός, τα περιβάλλοντα, οι προκλήσεις, τα ηχητικά εφέ, όλα είναι τέλεια (ακόμα θυμάμαι κάθε έναν από τους ήχους). Δε θεωρώ πως θα ήταν ποτέ δυνατόν να έχει υπάρξει τίποτα πιο κολλητικό σε τόσο λίγα bit.