Του Γιώργου Κ. Καββαδία
Eκπαιδευτικού – ερευνητή
Το 2015 ξεκίνησε με την «πρώτη φορά Αριστερά» να συγκυβερνά με την Καμμενο-δεξιά βάζοντας στο χρονοντούλαπο της Ιστορίας το περιβόητο πρόγραμμα Θεσσαλονίκης που χρησίμευσε σαν μέσο εξαπάτησης και υφαρπαγής ψήφων.
Κράτησε μήνες η «σκληρή διαπραγμάτευση» με την ΕΕ που περιελάμβανε ένα δημοψήφισμα-απάτη, καθώς ανεξαρτήτως αποτελέσματος είχε δηλωθεί εξαρχής από τον πρωθυπουργό ότι σε σαράντα οκτώ ώρες θα φέρει συμφωνία. Ετσι το «όχι» του λαού μετατράπηκε σε «ναι», που έφερε και τα ΑΤΜ: Capital controls και αριστερό τρίτο Μνημόνιο που ψηφίστηκε εν χορδαίς και οργάνοις από συγκυβέρνηση, ΝΔ – ΠΑΣΟΚ – Ποτάμι.
Η «δεύτερη φορά» Αριστερά ως συγκυβέρνηση Αριστεροδεξιάς εφαρμόζει πιστά την ίδια πολιτική της προηγούμενης συγκυβέρνησης ΝΔ – ΠΑΣΟΚ, όπως εκπορεύεται από την ΕΕ και το ΔΝΤ, αποσύροντας κάθε «σχήμα λόγου» και κάθε «παράλληλο πρόγραμμα». Πρόκειται για την πολιτική των Μνημονίων που με τα αλλεπάλληλα κύματα προαπαιτούμενων μέτρων εξαθλιώνει τον ελληνικό λαό εγκαθιδρύοντας στη χώρα ένα νεοαποικιακό καθεστώς εξάρτησης. Η «κυβερνώσα Αριστερά» εφαρμόζοντας το τρίτο Μνημόνιο συνεχίζει να περικόπτει μισθούς – συντάξεις, να καταργεί κοινωνικά και εργασιακά δικαιώματα, να βολεύει τα δικά της παιδιά στον κρατικό μηχανισμό, να παράγει σκάνδαλα και διαφθορά, να ξεπουλά τη δημόσια περιουσία ευτελίζοντας τις αξίες και τα ιδανικά της Αριστεράς.
Εξευτελιστικά χαμηλές τιμές, γρήγορη παράδοση και με αποζημίωση αν υπάρξει καθυστέρηση, ποιοτικά προϊόντα και
ΔΩΡΕΑΝ Κουπόνια μέχρι και €100 για νέους χρήστες.
Ετσι το 2015 αποδείχτηκε έτος διάψευσης ελπίδων και ψευδαισθήσεων για όσους δεν κατάλαβαν ότι το «νέο» δεν ήταν παρά η μεταμφίεση του «παλιού». Η Ελλάδα βρίσκεται στη μέση του φλεγόμενου τριγώνου Ουκρανίας – Συρίας – Αφρικής, όπου οι ενδοϊμπεριαλιστικοί ανταγωνισμοί φουντώνουν τις εστίες του πολέμου σπέρνοντας τον θάνατο και δημιουργώντας τις στρατιές των προσφύγων. Η συγκυβέρνηση μετατρέπει τη χώρα σε ορμητήριο των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ παραχωρώντας όλες τις οικονομικές και στρατιωτικές «διευκολύνσεις» και εμπλέκοντας τον λαό σε περιπέτειες και επικίνδυνα σχέδια του ιμπεριαλισμού. Η Ευρώπη της «αλληλεγγύης» μετατρέπεται σε φρούριο για τους πρόσφυγες με ενίσχυση των κατασταλτικών μηχανισμών και η Ελλάδα σε απέραντη φυλακή – αποθήκη ψυχών.
Το πολιτικό σύστημα μπορεί να αγωνιά για τον «κίνδυνο συστημικής αστάθειας», αλλά ο λαός δεν μπορεί να έχει τις ίδιες ανησυχίες, ούτε τι γράφει στην ούγια των μνημονιακών πολιτικών εξαθλίωσης. Οφείλει να υπερβεί την ένοχη σιωπή τόσο των διανοουμένων -μάλλον λαλίστατοι είναι- όσο και των συνδικαλιστικών ηγεσιών. Η ελπίδα, όπως διδάσκει η Ιστορία, βρίσκεται στους κοινωνικούς αγώνες. Και η καλή χρονιά από τους αγώνες φαίνεται.
