Μια ωδή στην Ελληνίδα μάνα

Μου πήρε 14 μήνες ζωής μακριά από το πατρικό μου, μια στοίβα άπλυτα πιάτα, ένα συρτάρι άδειο από εσώρουχα και ένα σπίτι με πελώριες χνουδωτές μπάλες σκόνης για να συνειδητοποιήσω το εξής. Ότι η Ελληνίδα μάνα δεν έχει πάρει ποτέ τον έπαινο που της αξίζει. Και όχι. Το “μπράβο μάνα, τα πέτυχες τα σουτζουκάκια” δεν είναι ο έπαινος που της αξίζει.

Η δεδομένη μάνα

Aκολουθήστε μας στο Google News για να μαθαίνετε πρώτοι τα νέα της Πάργας

Δεν έχει σημασία τι γιος έχεις υπάρξει. Αν ήσουν από τους καλομαθημένους που έφευγαν κάθε πρωί με ταπεράκι από το σπίτι και το απόγευμα τους περίμενε ο ελληνικός στο φλυτζάνι. Αν ήσουν από τους αντιδραστικούς που δεν μιλούσαν στους γονείς τους και η μόνη φράση που άκουγες από την μάνα ήταν το “πού έχεις μπλέξει παιδάκι μου”. Ή αν ήσουν από τους μαμάκηδες που έτρεχαν πίσω από τα φουστάνια της. Η μάνα ήταν, είναι και θα είναι δεδομένη, μέσα από τις πράξεις της.

Γύριζες το απόγευμα από τη δουλειά, το φροντιστήριο, τη σχολή. Σε ένα σπίτι που ήταν στην εντέλεια. Και δεν μιλάω για την γενική καθαριότητα ενός σπιτιού. Δεν μιλάω για τα απλά και καθημερινά που θα μου περηφανευτείς (όπως κι εγώ άλλωστε) ότι τα κάνεις στην εντέλεια και τώρα που μένεις μόνος σου. Μιλάω για εκείνα που δεν περνούσαν καν από το μυαλό σου.

Η συνεχεία εδώ