Υπάρχουν και αυτοί…οι ”ήρωες”
-Τώρα που δεν έχουμε να ελπίζουμε σε κάτι μεγάλο και εθνικό (σε άλλες περιόδους είχαμε τους Ολυμπιακούς, το Euro 2004, κάποιο Μουντιάλ, ακόμα και τη Γιουροβίζιον) οι ελπίδες για εθνική ανάταση μεταφέρθηκαν στη νίκη ενός Νόμπελ Ειρήνης.
Πιστεύω ότι όντως κάποιοι το αξίζουν, αλλά το να το απαιτούμε σχεδόν, πιέζοντας συναισθηματικά με φωτογραφίες γιαγιάδων ή νεκρών παιδιών είναι απλώς ένας τρόπος για εσωτερική κατανάλωση υπερηφάνειας.
Πώς να το πω, είναι γελοίο να αυτοπροτεινόμαστε και να ζητιανεύουμε την αναγνώριση. Αν κάναμε κάτι κοσμοϊστορικό, ας αφήσουμε να το πουν οι άλλοι και να είμαστε βέβαιοι πως θα αναγνωριστεί.
Το χειρότερο είναι πως ο μέσος (κατά βάθος ρατσιστής) Έλληνας νιώθει προσωπικά περήφανος, λες και έκανε εκείνος κάτι, υποστηρίζοντας ότι με τη στάση μας στο προσφυγικό “διδάξαμε ανθρωπιά στον πλανήτη”.
Συγκεκριμένοι άνθρωποι μπορεί να δίδαξαν, όμως σίγουρα όχι όλοι μας και σίγουρα όχι οι πολιτικοί – με χειρότερη την Τασία Χριστοδουλοπούλου που αφού έδωσε το σήμα για να έρθει όποιος θέλει, μετά δεν έκανε καμία προσπάθεια καταγραφής: «Φτάνουν στην Ομόνοια κι εξαφανίζονται!» είχε πει για όσους δεν λιάζονταν, μόνο που ανάμεσα σ’ αυτούς που εξαφανίζονταν ήταν και χιλιάδες παιδιά που ίσως εκπορνεύονται τώρα από κυκλώματα.
Μακάρι να πάρουν οι νησιώτες (κάποιοι νησιώτες μάλλον) το Νόμπελ Ειρήνης, θα το αξίζουν περισσότερο από άλλους που το πήραν τώρα τελευταία, βλέπε Ομπάμα.
Όμως ας μην ψωνιζόμαστε κιόλας. Για κάθε έναν που βοήθησε έναν πρόσφυγα, υπήρχε και ένας που τον εκμεταλλεύτηκε, χρεώνοντάς τον τη χρήση πρίζας για φόρτισμα ή πουλώντας τους τρόφιμα σε εξωφρενικές τιμές.
Μην ξεχνάμε το πλιάτσικο σε σωσίβια, ή λέμβους.
Μην ξεχνάμε καi τους νησιώτες του Αιγαίου που αντέδρασαν στην παρουσία των προσφύγων. Δεν έχουν περάσει ούτε 24 ώρες απ’ αυτήν τη συγκέντρωση που έδιωξε τον Υπουργό Άμυνας Πάνο Καμμένο απ’ την Κω.
Και υπάρχουν και οι μη νησιώτες Έλληνες που απαιτούν να κερδίσουν ένα Νόμπελ για ανθρωπιστικούς λόγους, αλλά ταυτόχρονα θέλουν οι πρόσφυγες να φύγουν από μας, να πάνε στους άλλους, οπουδήποτε αρκεί να μη μείνουν μόνιμα εδώ. Ταυτόχρονα βέβαια λένε διάφορες υπερβολές όπως μόνο οι Έλληνες νοιάζονται για τους συνανθρώπους τους, ενώ οι Γερμανοί θέλουν να τους πνίξουν…
Με δυο λόγια: Αν δοθεί το Νόμπελ σε ανθρώπους που βοήθησαν πρόσφυγες και έτυχε να είναι Έλληνες, τα εύσημα ανήκουν στους ίδιους.
Όχι στους πολιτικούς που θα θελήσουν να τους καπελώσουν, κι όχι στον κάθε ένα μας που απλώς έβαλε μια ηλεκτρονική υπογραφή και θεωρεί πως έκανε το χρέος του…
Φωτ. Konstantinos Tsakalidis / SOOC
ΥΓ. Πολύ καλύτερα από εμένα τα λέει ο Πάνος Τσιρίδης, του οποίου το στάτους αναδημοσιεύω εδώ:
«Η παρατεταμένη κρίση και οι αναγκαστικές προσγειώσεις στην πραγματικότητα θα έπρεπε να μας έχουν κάνει λίγο πιο αυστηρούς με τον εαυτό μας και λίγο λιγότερο επιρρεπείς στο κυνήγι του θαυμασμού των άλλων. Πριν κάποια χρόνια απολαμβάναμε να πανηγυρίζουμε για το ντοπαρισμένο αθλητικό μας θαύμα.΄Οταν αποκαλύφθηκε η απάτη σπεύσαμε να την αρνηθούμε, να την κουκουλωσουμε και να κατηγορήσουμε τους ξενους ότι δεν αναγνωρίζουν το μεγαλείο μας γιατί μας ζηλεύουν.
Ακόμη κι αν βαθιά μέσα μας υποψιαζόμασταν ότι κάτι τρέχει, λανσάραμε για πρώτη φορά την τέλεια δικαιολογία που κάνει σουξέ μέχρι σήμερα: “Γιατί, οι άλλοι καλύτεροι ήταν;” Τώρα αναζητούμε πάλι την αποδοχή και τον σεβασμό με ένα ακομη μελόδραμα που έχουμε πλάσει κυρίως στο μυαλό μας: την ενθουσιώδη αποδοχή των μεταναστών και προσφύγων από τους κατοίκους των περιοχών που πλήττονται.
Γίναμε ξαφνικά ανθρωπιστές και διεκδικούμε και Νόμπελ Ειρήνης κόντρα στις αρνητικές, ντροπιαστικές πληροφορίες που σωρηδόν κατέφθαναν μέχρι σήμερα, κόντρα στις διηγήσεις για καταφανή οικονομική εκμετάλλευση της άγνοιας και της δεινής θέσης των ανθρώπων αυτών, κόντρα στις συλλογικές αντιδράσεις ενάντια στην κατασκευή των κέντρων υποδοχής που θα έβαζαν λίγη τάξη στο χαμό. Δεν γίνεται όμως και φόρτιση 15 ευρώ, και νερό 5 ευρώ και νόμπελ ειρήνης την ίδια στιγμή.
Ή μάλλον γίνεται: είναι το σκίσιμο του μνημονίου και η παραμονή στο ευρώ. Είναι τα capital controls και η ανάπτυξη. Είναι το έλλειμμα και το παράλληλο πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης.
Δεν χρειάζεται να δημιουργούμε νέους εθνικούς μύθους. Είμαστε αυτοί που είμαστε. Αν κάτι μπορεί να μας σώσει είναι η συλλογική αυτογνωσία. Αναγνωρίζω ότι ούτε η δεδομένη συγκυρία ούτε η δεδομένη κυβέρνηση δεν βοηθά ιδιαίτερα στην επίτευξη αυτού του στόχου, αλλά αν θέλουμε να πάμε κόντρα σε κάτι ας ξεκινήσουμε από εδώ.»
Από τον ΑΡΗ ΔΗΜΟΚΙΔΗ
