Άλκης Αλκαίος, Κούκος μονός σ’ ένα ταμπλό

Θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ένας οιονεί καταραμένος Έλληνας ποιητής, τουλάχιστον από τα θολά πρώτα χρόνια της μεταπολίτευσης και εντεύθεν.

Aκολουθήστε μας στο Google News για να μαθαίνετε πρώτοι τα νέα της Πάργας

Τα τραγούδια του αναφέρονταν συνήθως σε τραγικές φιγούρες ανωνύμων, τις οποίες λίγο ως πολύ είχε παρασύρει το ορμητικό ποτάμι της ιστορίας ή, έστω, των κοινωνικών συνθηκών. Ο Καββαδίας, ο Μπωντλαίρ, ο Σεφέρης, ο Ρεμπώ, ο Βιγιόν φαίνεται να βρίσκονταν στην πλειάδα των ποιητών που κινητοποίησαν το χέρι του να γράψει. Τους αφομοίωσε και όσα πήρε μελετώντας στα θρανία τους τα ενέταξε στο προσωπικό, κοινωνικό και εθνικό του βίωμα.  Τα έργα του ακτινοβολούσαν πάντοτε ορμή και μελαγχολία, δύναμη και θλίψη ήττας, όρεξη για ζωή και φθορά μεγαλείου.

Τους ήρωές του τούς αγαπούσε. Δεν μιλούσε για ανθρώπους που απεχθανόταν, παρά μόνο για όσους ήθελε να τους βγάλει το καπέλο, να αποτίσει έναν προσωπικό φόρο τιμής, τόσο για εκείνα που τους έφερε η ζωή, όσο και για όσα έφεραν οι ίδιοι στη ζωή τους. Φλέρταρε με τον υπερρεαλισμό τα πρώτα ιδίως χρόνια, αλλά επίσης έδειξε ότι τον απασχόλησε ο λαϊκός στίχος, μακριά πάντα από εύκολες λύσεις. Από το «Πόρτο Ρίκο» μέχρι «Πατησίων και παραμυθιού γωνία» και από τον Μικρούτσικο ως τον Πασχαλίδη χάραξε αποφασιστικά το ελληνικό τραγούδι.

Με του Θάνο Μικρούτσικο έγραψε το πλέον υπερρεαλιστικό ζεϊμπέκικο στην ιστορία της ελληνικής μουσικής. Αυτό που συνήθως αποκαλείται “Πιρόγα”, αλλά ο ίδιος έδωσε τον τίτλο “Ερωτικό”. (Σκηνή πολλαπλώς επαναλαμβανόμενη: εκατοντάδες άνθρωποι τραγουδούν σε διονυσιακή έκσταση “στη γη των Βησιγότθων αρμενίζεις και σε κερδίζουν κήποι κρεμαστοί” και δεν καταλαβαίνουν γρι απ’ όσα λένε, όμως το ζητάνε από την ορχήστρα ξανά και ξανά).

Αν είχε μιλήσει περισσότερο σε δημοσιογράφους, θα περίμεναν πολλοί μια παρέμβασή του για τα δεινά που περνάει η χώρα τα τελευταία τρία χρόνια. Είμαι σίγουρος ότι κανείς δεν αναρωτήθηκε ποια είναι η άποψή του για την κρίση ή δεν σκέφτηκε να τον “καταγγείλει” για την “απουσία” του. Είμαι σίγουρος μάλιστα ότι δεν θα απαντούσε όποιος και αν τον ρωτούσε δημόσια.

Δεν πρόκειται για απουσία από καμιά κατάσταση, αλλά για μια κρυμμένη παρουσία στηριγμένη στα τραγούδια – κάτι μου λέει ότι θα είναι αδιάφορος για αυτά που θα γράψει ο οποιοσδήποτε πλέον γι΄ αυτόν. Ο Άλκης Αλκαίος ήταν το έργο του και μόνο αυτό, απευθυνόταν στην Ιστορία και όχι στις εφημερίδες. Θέλησε ένα καθαρό κομπρεμί της Τέχνης του με τον χρόνο, ή αλλιώς, με δικά του λόγια: “αν θα ‘μαι λίγος θα χαθώ τα ξημερώματα”.

Έτσι οι κοσμικές εμφανίσεις του ήταν σχεδόν ανύπαρκτες. Υπάρχουν λίγες φωτογραφίες του και όσα γνωρίζουμε εμείς οι απ´ έξω για τη ζωή του είναι ελάχιστα. Οι φίλοι του δεν τον διέψευσαν ποτέ, αντίθετα όσες φορές μιλούσαν δημόσια γι’ αυτόν σέβονταν την “παραξενιά” του και αναφέρονταν σχεδόν αποκλειστικά στο έργο του. Για τη δημόσια ζωή υπήρχε και δεν υπήρχε. Με ληξιαρχική επιμέλεια χώθηκε κάτω από ένα ψευδώνυμο, Άλκης Αλκαίος, και υπογράφοντας αριστουργήματα διέβαινε, προ θανάτου, το όριον για την αθανασία.

protothema.gr